Door Anneke van Zanen-Nieberg

Het is mei 2022 en de sportwereld is weer volledig open. De meimaand is ook weer zoals elk ‘normaal’ jaar weer de maand waarin de eindstanden van de competities worden opgemaakt. Kampioenen, degradanten en alles wat ertussen zit. Clubs gaan evalueren en treffen reeds de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen. In alle sporten zie je ook de geruchtenmachines op gang komen wie er in het nieuwe seizoen blijven, wie er komen en wat de toekomstplannen zijn.

Het is 1 maart 2022 en de wereld is sinds een kleine week niet meer wat die was. Ik had het idee om een inspirerend blog te schrijven over de afgelopen Olympische Spelen in Beijing. Over de fantastische resultaten van TeamNL, over de zorgvuldige en tevens strenge wijze waarop het evenement in Beijing georganiseerd was om de veiligheid van iedereen te garanderen, over de hartelijke en warme ontvangst die de sporters in Nederland ontvingen van hun familie, vrienden, de overheid, het Koninklijk Huis en willekeurige Nederlanders die ze tegenkwamen in Den Haag. Maar al deze verhalen verbleken als we naar de huidige situatie in de Oekraïne kijken.

Het is 4 januari 2022 en ik zit rustig aan de ontbijttafel. De hond is al uitgelaten, dus ik ben al ruim een uur in beweging geweest. Een goed begin van de dag, een beetje miezer die mij niet deed smelten en vooral die zalige ochtendgeuren opgezogen om de dag energiek te beginnen. Ik realiseer me dat dit voor mij een dagelijks ritueel is, en besef me tegelijkertijd dat niet iedereen deze 'rare' gewoonte heeft. Maar hoe mooi zou het zijn als iedereen zo zijn dag zou beginnen. Hoe veel vitaler zou Nederland er dan eind 2022 voor staan?

De Olympische en Paralympische Winterspelen in Beijing gloren alweer aan de horizon, terwijl we nog maar net bekomen zijn van Tokyo. Maar Olympische en Paralympische Spelen zijn niet het enige wat ons bezighoudt in dit natte najaar. Uiteraard zijn daar het nieuwe pakket coronamaatregelen in de sport, maar die wil ik nu even buiten beschouwing laten, daar spreken we al dagelijks over. Er is meer.

Wat een zomer is het. Weertechnisch is het niet de mooiste zomer die we in Nederland gehad hebben. Veel wind, heel veel regen en slechts enkele dagen zon. Maar de zomer was gelukkig meer dan het weer. Het was de sportiefste zomer ooit, met de Olympische Spelen, Paralympische Spelen, King of the Court, het EK-voetbal en ga zo maar door. We hebben zoveel moois gezien, zoveel inspiratie gekregen. Nu zaak om heel Nederland in beweging te krijgen en te houden.

Vanaf 26 juni is het hele land weer zo goed als open en dat is goed nieuws, ook voor de sport. Was het een lange periode moeilijk om je favoriete sport te spelen, vanaf nu is het weer mogelijk om alle sporten te beoefenen. Zowel trainen als wedstrijden zijn weer toegestaan. De beperkingen concentreren zich nu vooral rond de velden, waar 1,5 meter nog steeds de norm is. Ik denk dat het voor iedereen een verademing is dat alles weer kan. Ik zie dan ook veel clubs weer met veel plezier hun deuren openzetten. En hoewel normaal gesproken voor vele sporten de reguliere sportluwe zomerperiode aanbreekt, zullen er veel clubs juist dit jaar de deuren openhouden zodat iedereen zich nog lekker in het zweet kan werken.

Afgelopen week bracht het onderzoeksbureau Verinorm het rapport ‘ongelijke leggers’ uit. Het rapport dat de misstanden in de turnsport blootlegt, na een uitgebreid onderzoek bij slachtoffers, ouders, begeleiders en bestuurders. Niet alleen topsporters, maar ook ‘normale’ turnsters zijn slachtoffer geworden van praktijken die niet passen bij de sport. Marjan Olfers zei het treffend: ‘dit hoorde toen niet bij de (top)sport, dit hoort nu niet bij de (top)sport en dit hoort ook in de toekomst niet bij (top)sport’.

Het is 8 maart, het is internationale vrouwendag! Het is 8 maart een dag als alle anderen, maar er is net dat beetje meer aandacht voor de positie van vrouwen. Een thema dat al vele jaren een dag per jaar extra aandacht krijgt. Een paar jaar geleden vroeg iemand in een bijeenkomst waar ik bij was: "Waarom is zo’n vrouwendag nu eigenlijk nodig? Is het niet wat overdreven." Het antwoord van de spreekster sprak voor mij boekdelen: "mag er één dag in het jaar aandacht voor ons zijn, de andere 364 dagen van het jaar zijn mannendagen'.

O wat zijn we er aan toe…een oud gezegde, maar nog steeds een waarheid als een koe. Na een periode waarin het enige geluid wat we kenden meer stringente maatregelen en vrijheidsbeperkingen waren, is het mooi dat nu de zon weer aan kracht wint, we steeds meer geluiden van verruiming en vrijheid horen. De eerste stapjes zijn gezet, buitensport mag weer open t/m 26 jaar. En wat zijn zij, al die jeugdigen er ook aan toe om in vrijheid weer te kunnen bewegen en sporten. Het is een kwestie van tijd, vaccineren en testen dat deze vrijheid weer aan iedereen wordt gegund.

Daar waar de decembermaand gebruikt wordt om terug te blikken op het voorbije jaar, en stil te staan bij de hoogte- en dieptepunten die we hebben beleefd om ze in perspectief te plaatsen. Zo staat in januari het vizier op vooruitkijken, met een kritisch optimistische blik vooruitzien naar wat gaat komen, omdat we elk jaar weer de kans krijgen om vanaf 1 januari met een schone lei te beginnen om weer het beste uit onszelf te halen.

Het is december, meestal een moment om met veel genoegen terug te kijken op alle sportieve hoogtepunten die een jaar gekend heeft. Het moment om de sportmannen, sportvrouwen, de sportploegen en aanstormende talenten te huldigen voor de fantastische prestaties die ze het afgelopen jaar geleverd hebben. Prestaties waar ze hun clubs, hun steden en vooral heel Nederland van hebben laten genieten. Hoe anders is dat dit jaar.

Kon ik de vorige keer nog starten met het mooie nieuws dat per 1 juli de sport weer open ging en per 1 september de competities weer startten. Inmiddels heeft oktober ons geleerd dat het virus een ‘geslaagde’ come-back heeft gemaakt. En dat heeft onvermijdelijk geleid tot het weer sluiten van kantines en het stopzetten van competities. Een grote slag voor alle verenigingen in Nederland, die het allemaal goed voor elkaar hadden en op een veilige manier sport verzorgden voor velen.

Vanaf 1 juli kan iedereen zijn sport weer beoefenen. Alle (sport)verenigingen hebben zich daarbij van hun goede en creatieve kant laten zien. Looproutes, handgel, corona-verantwoordelijken, alles is in het werk gesteld om sporters weer op een veilige manier in actie te krijgen. Het is mooi om te zien dat de levendigheid zich weer meester maakt van de sportaccommodaties. De vrolijke gezichten van de sporters, de gretigheid om weer elke training beter te worden, iedereen die zich in het zweet werkt om het beste uit zichzelf te halen. Ik word er vrolijk van.

Wat een mooi verzoek om periodiek een column te mogen schrijven over de (georganiseerde) sport in Nederland. Het lijkt me goed om te starten met wat mijn drijfveren zijn en hoe je een eerste jaar als voorzitter van de sportkoepel NOC*NSF door komt.