Opinie

Nog steeds zenden die slaapkoppen van ING dezelfde commercial uit: 'Hup, samen naar buiten nu, niet opgeven, lekker voetballen.' Niet slecht gedaan hoor, dat spotje, maar wel al geruime tijd achterhaald. Ze zitten daar nog steeds in een voetbalcrisis die de rest van het land al weer lang en breed te boven is. 'We hebben twee eindtoernooien gemist, het is crisis zeggen ze. Er deugt zogenaamd niets meer van.' Hallo ING, wakker worden! Alles deugt weer hoor.

Wie zijn er eigenlijk aan zet als het gaat om het vergroten van de sportparticipatie in ons land? De sportverenigingen, met hun unieke maatschappelijke functie en mogelijkheden? Of de gemeenten, die het totaal aan alle sportmogelijkheden overzien, dus ook de ongeorganiseerde sport?

De VAR drukte in de laatste competitieronde voor de winterstop weer nadrukkelijk z’n stempel op de wedstrijden in de Eredivisie. Zo greep hij in bij FC Utrecht – Ajax nadat Willem Janssen aan de arm van Kasper Dolberg ging hangen. Penalty, meende de VAR. Volkomen correct, niks op aan te merken. Helaas kwam de VAR niet in alle wedstrijden sterk voor de dag.

Voetbal schept vriendschappen. Als je geluk hebt: voor het leven. En ik had geluk. Met mijn Nijmeegse voetbalvrienden die ik rond 1990 leerde kennen en met wie ik tot 2002 (toen ik naar Amsterdam verhuisde) samenspeelde, bleef ik altijd bevriend. En al wordt die vriendschap niet meer alle dagen geconsumeerd, ons mid-december weekend samen op stap is nog steeds een jaarlijkse traditie. Voor de 22ste keer waren we afgelopen weekend samen eropuit. Onze bestemming: Lissabon.

Het was schitterend hondenweer dit weekend op de velden. Dat begon al op de vroege vrijdagavond met een totaal verregende wedstrijd Fortuna Sittard - AZ. De commentator stelde ons zelfs een waterballet in het vooruitzicht en eventjes gingen mijn gedachten terug naar Real Zaragoza - Ajax (1987), de halve finale om de Uefa Cup die Ajax dat jaar won. Na een wolkbreuk vlak voor de wedstrijd waren de doelgebieden volgens commentator Eddy Poelman alleen nog toegankelijk voor “burgers voorzien van alle beschikbare zwemdiploma’s”.

Op 30 november 2018 kwam de Volkskrant met sensationeel nieuws. De kop luidde: 'Het mysterie van dopingkoffertje ontrafeld' en de subtitel: 'Hoe de urinestalen van Yvonne van Gennip en Ria Visser verdwenen'.

Toen ik in de rust van Vitesse – FC Emmen de tranen over de wangen van Guram Kashia zag biggelen, kreeg ik het zelf ook bijna te kwaad. Ik ben natuurlijk een sentimentele dweil, makkelijk te ontroeren, maar het was echt een schitterend afscheid van een fijne speler.

Als we niet willen dat de Eredivisie een Mickey Mouse-competitie is, speel dan ook niet op Mickey Mouse-gras.

Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar Pieter van den Hoogenband heeft zijn droombaan: chef de mission tijdens de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Maar voordat het zover was, werd er een ruwe, onvoorspelbare route afgelegd. Er werd onderhandeld, gemanipuleerd, er waren boze stemmen binnen sportkoepel NOC*NSF maar uiteindelijk was er witte rook, met nog wel een nabrander op dinsdag 20 november.

Als iemand een arm of been breekt, doet niemand daar geheimzinnig over. Bij een depressie, burn out, psychose of een aandoening als anorexia is dat anders. Ik weet dat uit eigen ondervinding. Toen mijn echtgenoot in 2017 ernstig depressief werd, vond ik het zelf ook moeilijk om daarover te praten. Alsof ik had gefaald. Vanuit deze persoonlijke ervaring en met hulp van mijn Amerikaanse collega en goede vriend Andrés Martin, directeur Yale Child Study Center, is een jaar later de internationale campagne Break the Stigma for Families ontstaan, bedoeld om de vooroordelen rondom psychische aandoeningen tegen te gaan.

De geschiedenis was bezig zich te herhalen maar besloot volkomen onverwacht een krankzinnige wending te nemen. Godlof, de hemel zij geprezen!

Erik, met mij. Alles kits achter de rits? Mooi zo. Zeg, we moeten het over Lasse Schöne hebben. Met de grootst mogelijke tegenzin, zeg ik er direct bij. Want, om met D. Trump te spreken: niemand respecteert Lasse Schöne meer dan ik.

Al bijna dertig jaar gaat de UEFA gebukt onder de gesel van huiselijk geweld. De Europese voetbalfamilie wordt al sinds 1990 gechanteerd door topclubs die dreigen met hun eigen competitie. En al gaat de UEFA in haar verlatingsangst nog zo vaak en nog zo diep voor die clubs door de knieën: het is nooit genoeg. Het houdt niet op, niet vanzelf.

Na een saaie Ajax – Feyenoord in de Johan Cruijff Arena en een zouteloze Formule 1-race in Mexico met Max Verstappen van het begin tot het einde aan de leiding, draaide ik de knop om. Mijn oorspronkelijke onderwerp heb ik ‘geparkeerd’. Ik wil het over radio hebben, het medium dat je prima informeert, maar dat tegelijkertijd de fantasie ruim baan geeft.

Op een late vrijdagavond zapte ik langs het Veronica-programma De Kleedkamer. Deze realityserie speelt zich volledig af in de kleedkamers van Nederlandse sportteams. De serie gaat dwars door alle teamsporten van voetbal tot roller derby en van bloedfanatieke topamateurs tot het oudste veteranenelftal van Nederland. Het is zonde dat De Kleedkamer zo is weggemoffeld in de tv-gids. De serie geeft niet alleen een inkijkje in al die kleedkamers, maar vooral een prachtige dwarsdoorsnee van de Nederlandse sportcultuur.