Opinie

Als er ooit een reden is geweest om van sport en bewegen een topprioriteit te maken dan is het nu wel. In een column schrijft Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie en lid van de Nederlandse Sportraad, dat door het COVID-19-virus het bevorderen van en actieve leefstijl extra noodzakelijk is geworden.

Het is nog geen belangrijk item, maar dat kan het wel worden. Want het is toch op zijn minst opmerkelijk dat twee voormalige directeuren van de NOS aan de macht zijn dan wel komen bij twee van de belangrijkste sportinstituten van ons land. Gerard Dielessen is algemeen directeur van NOC*NSF. Jan de Jong treedt op 1 juni aan als interim-directeur van de Eredivisie CV.

In tijden van de coronacrisis is het verenigingsleven gedwongen op een laag pitje komen te staan. Sport en bewegen blijft belangrijk om gezond te blijven en je goed te voelen, maar in verenigingsverband is het al enige tijd niet meer mogelijk. Sportverenigingen lopen inkomsten mis en kunnen financieel in zwaar weer terecht komen. Tegelijkertijd blijken verenigingen creatief genoeg om in te spelen op de crisis. Online trainingsschema’s, quizjes of andere digitale sociale activiteiten ploppen op veel plekken spontaan uit de grond. Maar deze periode geeft ons ook de tijd om eens goed te reflecteren op ons verenigingsmodel. Gaat de coronacrisis ons verenigingslandschap voor goed veranderen?

De coronacrisis heeft ook de sportwereld tot stilstand gedwongen. Meerdere sportbonden hebben bekendgemaakt, dat er in het seizoen 2019-2020 geen competitie meer wordt gespeeld. Dus geen beslissingen bij onder meer basketbal, handbal, volleybal en tafeltennis. De grootste aller sportevenementen, de Olympische Spelen, is een jaar uitgesteld. Een ramp voor Japan, de gaststad Tokio en tevens voor het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Het is afwachten of de fans, na dit rampjaar, wel trek hebben in de Spelen. Zo niet, dan kan dat een vooraankondiging zijn van het einde.

Niemand kan op dit moment voorspellen hoe de sport uit de coronacrisis zal komen. In een column schrijft Michael van Praag, voorzitter van de Nederlandse Sportraad, dat hij ervan overtuigd is dat de veerkracht van de Nederlandse sportbranche in deze moeilijke tijden goed van pas gaat komen bij het weer opklimmen uit de crisis.

Hoe vaak hebben wij, journalisten, het niet over vervuiling van de sport? Doping. Racisme. Onsportiviteit. Grof taalgebruik. Omdat die negatieve zaken via de media worden uitgelicht, wordt wel eens vergeten dat sporten in de kern een positief fenomeen is. Gezond voor lichaam en geest, meestal dan. En laten we vooral niet vergeten dat er in de sector topsport, waar de meeste negatieve extremen voorkomen, ook schitterende voorbeelden zijn van optimale sportiviteit. Zoals in de afgelopen week.

Een van de belangrijkste teksten die ik de laatste weken tot me nam, was van de hand van Beatrice de Graaf, hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht. Haar column 'Respectruimte' in NRC Handelsblad ging niet over sport, want daar is zij niet van, maar toch was het voor mij een inspiratie. Respect is een begrip dat steeds meer een holle frase wordt, zeker in de sportwereld.

Net als je denkt dat het olympisch vuurtje in Nederland is uitgeblazen, flakkert het weer aan. Het plan om de Olympische Spelen van 2028 naar Amsterdam te halen, werd zeven jaar geleden door het kabinet nog naar een diepe lade verwezen. Terecht, volgens columnist Pieter van der Meer. Hij verbaast zich er dan ook over dat de vurige ambitie om het grootste sportevenement ter wereld naar Nederland te halen nooit helemaal is gedoofd. Afgelopen weekend maakte het AD bekend dat een aantal oud-topsporters samen met het bedrijfsleven weer bezig is met een plan om de Olympische Spelen van 2032 naar Nederland te halen.

Het was een prachttoernooi, de KPN NK afstanden in Heerenveen. Thialf zat drie dagen lang bomvol. Er was volop sensatie. Vreugde en verdriet vochten om de aandacht. Het was pure reclame voor het schaatsen. Er waren erkende kampioenen als Thomas Krol, Esmée Visser, Patrick Roest en Jorrit Bergsma. Maar we zagen ook de spectaculaire opkomst van Jutta Leerdam. Ook kregen de fans mee dat Sven Kramer, Ireen Wüst en Jorien ter Mors (allen dertigers) het steeds moeilijker krijgen. De nieuwe generatie slaat keihard op de deur.

Over een kleine acht maanden gaan de Olympische Spelen van start. De koorts loopt alweer behoorlijk op. Hoe klein de kansen op deelname in Tokio ook zijn, iedereen die ook maar een sprankje hoop heeft, zet alles op alles om dat doel te behalen. Ik heb enorm veel respect voor al die sporters die het proberen maar die in hun hart ook wel weten dat hun kansen gering zijn.

Een van de grootste mysteries in de sportwereld is het fenomeen ‘coach’. Het zijn meestal mannen, soms vrouwen, die hun pupillen bijstaan tijdens de wedstrijden. Trainers hebben een ander uitgangspunt: zij proberen hun pupillen beter te maken met alle middelen die voorhanden zijn. Het probleem is dat veel trainers zich ook coach voelen en andersom.

De Oranjeploeg reisde met hoge verwachtingen af naar de WK atletiek. In het begin was er meteen al sprake van een hoogtepunt: Sifan Hassan won op superieure wijze goud op de 10 kilometer. Dafne Schippers, met ‘een goed gevoel’ afgereisd naar Doha, moest vlak voor de finale 100 meter afhaken vanwege een liesblessure. Ook de 200 meter, waarop ze titelverdedigster was, moest ze laten schieten.

Vorige week was ik een paar dagen in Zuid-Limburg. Genieten van wat men daar ‘het goede caféleven’ noemt. Bijpraten met enkele oude sportvrienden. Aan de staftafel ging het maar over één sportman: Tom Dumoulin. En het onderwerp was vooral (en tot mijn verbazing nog steeds!) zijn overgang van Sunweb, waar hij nog tot 2021 onder contract stond, naar Jumbo-Visma.