Opinie

Op 30 november 2018 kwam de Volkskrant met sensationeel nieuws. De kop luidde: 'Het mysterie van dopingkoffertje ontrafeld' en de subtitel: 'Hoe de urinestalen van Yvonne van Gennip en Ria Visser verdwenen'.

Toen ik in de rust van Vitesse – FC Emmen de tranen over de wangen van Guram Kashia zag biggelen, kreeg ik het zelf ook bijna te kwaad. Ik ben natuurlijk een sentimentele dweil, makkelijk te ontroeren, maar het was echt een schitterend afscheid van een fijne speler.

Als we niet willen dat de Eredivisie een Mickey Mouse-competitie is, speel dan ook niet op Mickey Mouse-gras.

Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar Pieter van den Hoogenband heeft zijn droombaan: chef de mission tijdens de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Maar voordat het zover was, werd er een ruwe, onvoorspelbare route afgelegd. Er werd onderhandeld, gemanipuleerd, er waren boze stemmen binnen sportkoepel NOC*NSF maar uiteindelijk was er witte rook, met nog wel een nabrander op dinsdag 20 november.

Als iemand een arm of been breekt, doet niemand daar geheimzinnig over. Bij een depressie, burn out, psychose of een aandoening als anorexia is dat anders. Ik weet dat uit eigen ondervinding. Toen mijn echtgenoot in 2017 ernstig depressief werd, vond ik het zelf ook moeilijk om daarover te praten. Alsof ik had gefaald. Vanuit deze persoonlijke ervaring en met hulp van mijn Amerikaanse collega en goede vriend Andrés Martin, directeur Yale Child Study Center, is een jaar later de internationale campagne Break the Stigma for Families ontstaan, bedoeld om de vooroordelen rondom psychische aandoeningen tegen te gaan.

De geschiedenis was bezig zich te herhalen maar besloot volkomen onverwacht een krankzinnige wending te nemen. Godlof, de hemel zij geprezen!

Erik, met mij. Alles kits achter de rits? Mooi zo. Zeg, we moeten het over Lasse Schöne hebben. Met de grootst mogelijke tegenzin, zeg ik er direct bij. Want, om met D. Trump te spreken: niemand respecteert Lasse Schöne meer dan ik.

Al bijna dertig jaar gaat de UEFA gebukt onder de gesel van huiselijk geweld. De Europese voetbalfamilie wordt al sinds 1990 gechanteerd door topclubs die dreigen met hun eigen competitie. En al gaat de UEFA in haar verlatingsangst nog zo vaak en nog zo diep voor die clubs door de knieën: het is nooit genoeg. Het houdt niet op, niet vanzelf.

Na een saaie Ajax – Feyenoord in de Johan Cruijff Arena en een zouteloze Formule 1-race in Mexico met Max Verstappen van het begin tot het einde aan de leiding, draaide ik de knop om. Mijn oorspronkelijke onderwerp heb ik ‘geparkeerd’. Ik wil het over radio hebben, het medium dat je prima informeert, maar dat tegelijkertijd de fantasie ruim baan geeft.

Op een late vrijdagavond zapte ik langs het Veronica-programma De Kleedkamer. Deze realityserie speelt zich volledig af in de kleedkamers van Nederlandse sportteams. De serie gaat dwars door alle teamsporten van voetbal tot roller derby en van bloedfanatieke topamateurs tot het oudste veteranenelftal van Nederland. Het is zonde dat De Kleedkamer zo is weggemoffeld in de tv-gids. De serie geeft niet alleen een inkijkje in al die kleedkamers, maar vooral een prachtige dwarsdoorsnee van de Nederlandse sportcultuur.

In de 70’er jaren van de vorige eeuw werd in de tenniswereld de tiebreak ingevoerd. De meeste toppers waren tegen. Een decennium later was iedereen eraan gewend en was er geen vuiltje meer aan de lucht. Een aantal jaren geleden zag de supertiebreak het levenslicht. Dit fenomeen vervangt de derde set, meestal in het dubbelspel. Koppels spelen tot de 10, maar wel met een verschil van twee punten. Ook hier was aanvankelijk sprake van een ‘kramp’, maar inmiddels vindt bijna iedereen het prima. Ik voorspel dat ook de enkelspelers er op enig moment aan moeten geloven.

Ja, er is ook nog volleybal. Ergens, ver weg, iets met WK. Je hebt voorop en onaantastbaar de enige echte A-sport, zoals Johan Derksen ooit dicteerde in Capelle a/d IJssel, waar de bladen VI en SI waren ondergebracht. Niet meer dan een handvol B-sporten, en u mag zelf raden welke. En de rest, het overgrote deel, viel aldus Godfather Derksen onder de letter C. Daarom hield Sport International snel op te bestaan. Het leven is vaak erg eenvoudig.

In 2017 won het Nederlands cricketteam de World Cricket League en promoveerde zo vanaf 2020 naar de ODI-League. Daarin spelen de dertien sterkste cricketlanden tegen elkaar, de absolute wereldtop, waaronder Engeland, Australië, Zuid-Afrika, India, Pakistan en Zimbabwe. Begin dit jaar ben ik aangesteld als interim-directeur om in het kielzog van het sportieve succes ook de cricketbond KNCB organisatorisch te versterken en naar een hoger plan te tillen en verder te professionaliseren.

Het bestuur van NOC*NSF, waarvan de eerste voorloper, NOC, werd opgericht in 1912, is van oudsher een mannenclub. De eerste vrouwelijke bestuurders waren Anneke le Coultre-Foest en Marie-Anne Herben Stribos in 1981. In 2003 werd Erica Terpstra voorzitter van NOC*NSF. In de acht jaar dat ze aan het roer stond maakte de bij sporters, media en publiek zeer populaire Terpstra bijna in haar eentje 100 jaar vrouwelijke achterstelling goed.

Je heet Naomi Osaka en je wint je allereerste Grand Slam. Dat hoort voor opwinding, vrolijkheid en ultieme sportieve bevrediging te zorgen. Zo ging het zaterdagmiddag dus niet in New York. Naomi’s tranen waren niet van geluk, maar van verbijstering en onbegrip. Dit had alles te maken met het onsportieve gedrag van Serena Williams, die als ‘zekere’ winnares werd gedegradeerd tot een matige runner-up. De 36-jarige Amerikaanse diva verpestte het feestje van haar jeugdige tegenstandster volledig. De eindstrijd werd een drama in vier delen.