Na een kort fragment in een voetbalkleedkamer was ik gelijk overtuigd van de kracht van het simpele format. In de kleedkamer hangen een paar camera's die alles filmen vanaf het moment dat de eerste speler de krakende deur opent totdat de vloer met een trekker wordt schoongeveegd en de deur met een harde klap weer dichtslaat. We zien de voorbereiding, wedstrijdspanning, de speech van een coach, het oppeppen in de rust en het feest of de teleurstelling na winst of verlies. Van de wedstrijd zelf hoor je slechts wat gejuich of gescheld terwijl de camera in de verlaten kleedkamer inzoomt op een hoopje kleding.

Te laat

Het is eigenlijk zonde dat Veronica De Kleedkamer op vrijdagavond elf uur programmeert, dacht ik gelijk. Ik zag maar een kort stukje, want ik dacht zelf vooral aan de zwembadkleedkamer waar ik mij de volgende ochtend even voor acht uur in zwembroek zou hijsen. In die kleedkamer met triatleten zouden de makers van De Kleedkamer trouwens vooral flarden van gesprekken opvangen over gekochte tijdritfietsen en nog af te werken hardloop- en fietskilometers op het schema.

Minuut stilte

Hoewel ik geen teamsporter ben, zag ik door De Kleedkamer in waarom zoveel mensen juist liever in een ploeg samen sporten. American Footballer Barry van de Amsterdam Crusaders verwoordde dat in de eerste aflevering treffend. Hij had judo een eenzame sport gevonden, maar bij de Crusaders kwam hij in een warm bad terecht. "Als je iets vergeet dan nemen ze het voor je mee." Heeft hij voor de wedstrijd honger, dan staat een teamgenoot zijn bakje pasta aan hem af.

Bij SV Madenstein uit Den Haag zien we dat je altijd bij het team hoort. Voor speler Ko zijn het zware tijden, vertelt de coach over de afwezigheid van hun teamgenoot. Eerder dat jaar was de vader van Ko overleden en die week was ook zijn opa van 91 overleden. "Dat is keihard, maar daarom wil ik nu een minuut stilte. Voor hem en het team." Om een tafel met fruit en sportdrank staan ze vervolgens innig gearmd in een kring.

Kleedkamerhumor

Behalve het gedeelde leed zien we natuurlijk vooral dat wat een sportkleedkamer zo levend maakt: de kleedkamerhumor. Vooral bij het veteranenelftal van SV Zandvoort, met oud-prof Piet Keur en autocoureur Jan Lammers in de gelederen, blijken als oude rotten ervaring te hebben in die tak van sport. Als Lammers door de 24-uursrace van Spa niet mee kan spelen, hangen zijn Zandvoortse maten een foto in de kleedkamer op. Maar volgens teamleider Peter, in het dagelijks leven marktkoopman, mist het team de voetbalkwaliteiten van Lammers allerminst. "Jan is altijd super strak en fit. Het enige probleem is: Jantje kan niet voetballen." Duidelijk, van je teamgenoten moet je het hebben.

Met die afzeikhumor laat De Kleedkamer eigenlijk alles zien wat het samen sporten zo mooi maakt. Ik had daarom bij de aftiteling ook de logo's van een hele rits sportbonden verwacht die het programma hadden gesponsord. Dat schot voor open doel is blijkbaar niet ingetrapt. Evengoed is de serie nu gratis promotie voor veel sporten, want zoals de voice-over het zegt: "Alles wat sport zo mooi maakt, zie je terug in De Kleedkamer." Zeker als je in de sport werkt zou ik je aanraden om De Kleedkamer nog even terug te kijken.

Open bestuurskamer

Het vervolg op deze eerste serie heb ik al bedacht: De Bestuurskamer. Verplaats die camera's uit de kleedkamer naar de bestuurskamers en laat zien wie de clubs draaiend houden: vrijwilligers met hart voor de vereniging en de sport. Zet die enthousiaste voorzitters, penningmeesters en bestuursleden op een podium en laat ze vertellen over het reilen en zeilen van de club. Iedereen weet dan: zonder een gevulde bestuurskamer heb je geen warme douches in de kleedkamer.