De Olympische Winterspelen van 2014 waren de duurste ooit met een budget van meer dan 40 miljard euro. Omgerekend per deelnemer is dat ruim 14 miljoen euro, evenveel als de profvoetbalclubs Heracles of Willem II in één seizoen uitgeven.
Tijdens een veiling vorig jaar in Parijs ging Scène de rue à Montmartre onder de hamer, een schilderij van Vincent van Gogh uit 1887. Het werk werd verkocht voor dertien miljoen euro. Als de organisatoren van de Winterspelen van 2014 in Sochi elk van de 2749 deelnemers zo’n schilderij hadden geschonken, hadden ze minder geld uitgegeven dan aan het sportevenement zelf. Nog nooit in de geschiedenis was er zoveel geld uitgegeven om zo weinig mensen hun sport te laten beoefenen.
Er lijkt in de afgelopen decennia inderdaad geen maat meer te staan op de Winterspelen, wat vooral duidelijk wordt als we gaan omrekenen naar de kosten per deelnemer. Niet iedereen maakte het natuurlijk zo bont als in Sochi, maar toch gaat het ergens mis. Vlak voor aanvang van de Winterspelen van 2002 in Salt Lake City bijvoorbeeld rekende tijdschrift Sports Illustrated uit dat dit neerkwam op 625.000 euro. IOC-lid Dick Pound reageerde onthutst: “Ik snap niet waar ze dat geld aan hebben uitgegeven. Kom op zeg, het zijn de Winterspelen maar!”
Tijdens de Olympische Winterspelen van 2018 in Pyeongchang kwamen precies 2922 sporters in actie. De uitgaven werden toen geschat op 10,6 miljard euro, wat per deelnemer ruim 3,5 miljoen euro is – een verzesvoudiging in zestien jaar tijd! In Beijing worden dan weer relatief lage kosten verwacht, omdat er veel hergebruik is van stadions uit 2008. Toch mogen we aannemen dat het bedrag in het geheim wel eens veel hoger kan zijn, maar er is in China nu eenmaal niet een onafhankelijke rekenkamer om de laatste cijfers op te vragen.
De Olympische Winterspelen zijn ook nog eens duurder per deelnemer dan de Zomerspelen vanwege de zeer specifieke omstandigheden. Zo spelen de sneeuwsporten zich af in moeilijk toegankelijke berggebieden, waardoor de logistieke kosten snel oplopen. De aanleg van een bobsleebaan of een springschans verdient zich na afloop veel moeilijker terug dan een zwembad of een voetbalstadion. Verder liggen deze locaties vaak op grote afstand van de verstedelijkte gebieden, zodat er extra verbindingen en faciliteiten moeten worden aangelegd.
Deze extra kosten moeten daarna vaak worden alsnog worden betaald door verhoogde belastingen, zoals de inwoners van het arrondissement Albertville merkten na de Winterspelen van 1992. Het dorp Brides-les-Bains, waar de meeste atleten waren gehuisvest, had een schuld van 72 miljoen gulden, op een jaarlijks budget van vijf miljoen. En dus werden de lokale belastingen voor de lokale bevolking meteen verdubbeld.
Die 72 miljoen gulden van 1992 is in onze tijd vergelijkbaar met 50 miljoen euro. Als de inwoners van Albertville ergens nog vier schilderijen van Vincent van Gogh hebben liggen, kunnen ze eindelijk afbetalen.
Fotobijschrift: Het olympisch vuur in het futurisch ontworpen Olympic Park tijdens de Winterspelen van Sochi 2014. Foto: WR studio / Shutterstock.com
