Door Mark van der Heijden

De druk op de in Nederland beschikbare ruimte is groot. Bouwen moeten we; bouwen, bouwen, bouwen. Vanuit het nieuwe huis moeten we filevrij met de auto naar het werk kunnen, zoevend tussen de maisvelden voor de Nederlandse veestapel. Tussen die drie krachten is sport als een vlieggewicht onder de zwaargewichten. Hoe krijgt de sport in Nederland de ruimte die het verdient? Rijksbouwmeester Francesco Veenstra deelde eerder dit jaar in vakblad Sportaccom zijn visie: “Ruimte voor sport komt er in veel gevallen minder goed vanaf.”

Afgelopen week werden in Taipei de World Master Games gehouden. Dit vierjaarlijks multisport evenement voor amateursporters ouder dan dertig jaar is in Nederland nauwelijks bekend. Dit is tot groot ongenoegen van Huub Stammes. Hij steekt naast zijn werk bij Sportbedrijf Lelystad veel tijd en energie in MasterSport Nederland, een stichting die aandacht vraagt voor oudere sporters. Hun deelname moet en kan omhoog, als verenigingen en bonden zich daarop richten. Een grote markt ligt volgens hem te wachten. “Het Ministerie van VWS en NOC*NSF willen dat in 2040 75 procent van de Nederlandse bevolking voldoende beweegt. De grootste mogelijkheden liggen bij de senioren.”

Je moet met een vergrootglas zoeken naar de plannen voor sport en bewegen in de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen. CDA heeft er twee alinea’s aan besteed, VVD schreef op enkele woorden na de voornemens van 2021 over. Zelfs de aangekondigde Sportwet wordt maar door twee partijen benoemd; GroenLinks-PvdA en D66. Illustratief is ook dat CDA, VVD, D66 en NSC geen behoefte hadden op bovenstaande stelling te reageren. De stelling van de rubriek ‘Welles/Nietes’ in het vakblad Sport & Strategie (editie 5-2023) is daarom: als zelfs politieke partijen in hun programma geen aandacht meer vragen voor sport en bewegen, is het onderwerp dood en begraven.