Precies een eeuw geleden nam Wimbledon afscheid van zijn oude locatie aan de Worple Road in Londen. De Franse tennissensatie Suzanne Lenglen was zo populair geworden dat dit evenement moest verhuizen naar iets groters.
Op 17 juli opent in Beeld en Geluid Den Haag de pop-up expositie Olympia aan Zee: 125 jaar Olympische Spelen, mede samengesteld door Jurryt van de Vooren van Rugnummers. Eén van de verhalen die hierin wordt verteld, gaat over de Franse tennislegende Suzanne Lenglen. Ze speelt niet alleen een grote rol in de olympische geschiedenis, maar heeft ook een stempel gedrukt op de groei van Wimbledon.
Het jaarlijkse tennistoernooi van Wimbledon gaat bijna anderhalve eeuw terug. In 1877 werd dit voor de eerste keer gespeeld op Worple Road in Londen. In al die tijd is er maar één verhuizing geweest naar een ander onderkomen. In 1922 werd dat geopend op Church Road, waar nu nog steeds wordt gespeeld. De belangrijkste reden voor die verhuizing was de gigantische populariteit van Lenglen, die zoveel bezoekers trok dat de tribunes het niet meer aankonden.
Zonder Lenglen had de internationale vrouwensport er sowieso heel anders uitgezien, ook buiten het tennis. Haar grote internationale bekendheid verwierf ze na afloop van de Eerste Wereldoorlog. In die tijd groeide ze uit tot het symbool van de hervonden nationale trots van Frankrijk. Ze verwierf in haar land bijnamen als De Goddelijke, Onze Suzanne en De Koningin.
Eén van haar vele sportieve hoogtepunten was haar olympische titel in 1920 in Antwerpen op de eerste Olympische Spelen ná die vreselijke wereldoorlog. Toen ze zich meldde voor dat event stelde ze zichzelf voor als The Great Lenglen. Niemand vond het gek, zo ver reikte haar roem toen al. Als zesvoudig winnares van Wimbledon bevestigde ze haar status ook keer op keer, in die tijd beschouwd als het officieuze wereldkampioenschap.
De invloed van Lenglen was veel groter dan alleen op de tennisbaan, want zij weigerde nog langer om in lange jurken en een korset te spelen. Zij bevrijdde de sportvrouw zo letterlijk uit de verstikkende ketenen. Speciaal daarvoor liet ze haar eigen tenniskleren ontwerpen, die meteen populair werden in de dagelijkse mode. Ook droeg ze make-up tijdens haar wedstrijden, toen revolutionair. Ze was daarmee niet alleen de eerste internationale megaster van de vrouwensport, maar ook een mode-icoon.
Het spreekt voor zich dat iedereen haar wedstrijden wilde zien en zo ontstonden er lange rijen bij de voorverkoopadressen van haar wedstrijden op Wimbledon – de zogenaamde Lenglen Trail. Op de zwarte markt waren tickets voor haar wedstrijden veel duurder dan voor een mannenwedstrijd, ongekend voor honderd jaar geleden. Met grote regelmaat werden er duizenden mensen weggestuurd wegens ruimtegebrek. Het was voor Wimbledon een goede reden om in 1922 te verhuizen naar een groter onderkomen aan Church Road. Precies een eeuw geleden was zo dus de laatste editie op de plek, waar Wimbledon in 1877 was begonnen.
Ook in Nederland was Lenglen een beroemdheid. De media en het publiek waren dol op haar, zodat ze vaak verscheen op de fotopagina’s in Nederlandse kranten en tijdschriften. Het was daarom groot nieuws dat ze in mei 1933 naar Amsterdam kwam voor haar enige wedstrijden in Nederland.
Natuurlijk legde het bioscoopjournaal van Polygoon dit bezoek vast op film, met aan het einde een persoonlijke boodschap van Lenglen – in het Nederlands!
Wat helaas niet werd vastgelegd, was de dramatische organisatie. Lenglen kwam namelijk opeens op een andere baan in actie dan verwacht, heel ver weg van de tribune waar iedereen had plaatsgenomen. Als vanzelfsprekend verplaatsten de toeschouwers zich naar de zitplaatsen bij de baan van Lenglen, waarop de organisator dreigde om die toeschouwers door de politie te laten ontruimen als ze niet eerst zouden bijbetalen. Hij ging zelfs midden op de tennisbaan staan om Lenglen het spelen onmogelijk te maken!
Ook een aanwezige belastingambtenaar bemoeide zich ermee, want die eiste meteen een deel op van die extra recette. Het keurige tennispubliek was razend, net als Lenglen zelf, die niet verder kon spelen. Deze gênante affaire duurde ongeveer een kwartier, waarna er alsnog werd uitgespeeld. Daarop kreeg de organisatie weer ruzie met Lenglen zelf, omdat ze minder wilden uitbetalen dan afgesproken. Het is daarom niet vreemd dat Lenglen nooit meer in Nederland heeft gespeeld.
Groter dan Wimbledon, maar verslagen door de hebzucht van een Nederlandse kruimelaar.
Fotobijschrift: Suzanne Lenglen in 1922 bij het Frans kampioenschap. Foto: Wikimedia (CC) / ibliothèque nationale de France
