"We kwamen uit Amerika. Het was augustus, ik was 33 jaar en wist: als je niet als een speer lid wordt van een voetbalclub, kun je het wel vergeten. Ik werd ingedeeld in het vijfde, maar bij een onderlinge oefenwedstrijd had het vierde maar twaalf spelers. Dus ik werd ‘herplaatst’. Ik scoorde twee keer, dus ik mocht blijven.
Het was het begin van mijn mooiste voetbaljaren. Het elftal bestond uit Larinezen die al vanaf de lagere school met elkaar speelden. Sommigen waren te goed, maar wilden bij hun maten blijven spelen. Er waren drie ‘import’-teamleden: een aangetrouwde, een vriend en ik. Nooit zag ik de regels zo scherp ingevuld. Iedereen had zijn uitvalbeurt; toen we later kampioen konden worden, stond onze beste man een halve wedstrijd aan de zijlijn. Iedereen had ook zijn bierbeurt: je zorgde er dan voor dat je iets eerder in de kantine was voor twaalf bier, een sinaasappelsap – voor Petertje – en vier rosé voor de dames.
We hadden op het veld niet zo veel benul van wat we deden, maar waren ijzersterk in de kleedkamer en in de kantine. Als je vlak voor tijd aankwam, bleek je soms uitverkoren tot zwart schaap. Wat er ook gebeurde: jij had het gedaan. Trapte de linksbuiten de bal over twee sloten of dook de keeper eroverheen, dan keerde iedereen zich om en riep verwijtend: ‘Pieter!’ Ik stond rechtshalf. Zes jaar heb ik er gevoetbald. Toen het elftal ophield te bestaan vanwege zere knieën en kleine kinderen, eindigde ook mijn voetbalcarrière. Maar nog steeds – dik 35 jaar later – komen we bij elkaar om te praten over de tijd dat mannen nog mannen waren.
